Het is inmiddels alweer bijna 17 jaar geleden dat ik voor het eerst moeder werd. 17 jaar… wat vliegt de tijd! Ik ben zo dankbaar dat ik mama ben geworden.
De zwangerschap van onze zoon verliep heel goed. In het begin was ik een beetje misselijk, maar verder had ik een prachtige zwangerschap. Ik kon alles doen en heb er volop van genoten. Soms denk ik wel eens: had ik er nog maar meer van genoten en me bewuster gevoeld dat ik zwanger was. Maar ik was nog jong, 21 jaar.
Toen ik 39 weken en 2 dagen zwanger was, verloor ik vruchtwater. Samen met mijn moeder ging ik naar de verloskundige om te laten controleren of het echt vruchtwater was. Dat bleek zo te zijn. We mochten weer naar huis en moesten afwachten of de bevalling doorzette. In de auto terug begonnen de weeën al.
Thuis maakten mijn moeder en ik het bed klaar, voor het geval dat. Hoewel ik in het ziekenhuis wilde bevallen, weet je het natuurlijk nooit zeker. De weeën kwamen rustig op gang en waren goed te verdragen. Dit was rond 14:00 uur ’s middags. Ik belde mijn man, die toen in Apeldoorn werkte, een uur rijden bij ons vandaan. Ik zei tegen hem: “Het is nog niet zo heftig, blijf maar lekker werken.”
Maar om 16:00 uur werden de weeën regelmatiger en was de tijd ertussen korter. Toen gaf ik toch het seintje dat hij naar huis moest komen. 😊 Mijn moeder bleef steeds bij me, wat ik ontzettend fijn vond. We belden ook de verloskundige, omdat de weeën sneller op elkaar kwamen. Zij kwam rond 18:00 uur, net toen mijn man thuiskwam. De verloskundige vertelde dat ik ontsluiting had, maar dat het nog wel even zou duren. Ze zou om 21:00 uur weer langskomen.
Ondertussen ging mijn man rustig eten. Ik was te druk met het opvangen van de weeën, dus eten hoefde ik niet. 😊
Om 21:00 uur kwam de verloskundige terug en stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan. De ontsluiting was goed opgeschoten. Dus pakten we de vluchttas en vertrokken. Om 21:45 uur kwamen we aan in het ziekenhuis, waar we ons installeerden op een rustige verloskamer.
Om 22:15 uur braken de vliezen volledig. Hierdoor werden de weeën een stuk heftiger, maar ik bleef kalm en kon alles goed opvangen. Het was de meest bijzondere ervaring die ik ooit had meegemaakt. Die oerkracht, de verbinding met mijn lichaam, en het vertrouwen dat ik dit kon… zelfs tijdens de heftigste weeën dacht ik: “Als dit het is, kan ik dit straks nog wel een keer.”
Ja, het deed pijn, maar de ervaring was zo indrukwekkend dat ik het aankon. Op een gegeven moment wilde de verloskundige vertrekken na een check, maar door mijn schreeuw: “Blijf hier, het komt!” bleef ze. En om 23:45 uur werd onze zoon geboren.
WAUW, wat een gevoel!
Ik heb me nog nooit zo trots gevoeld en was meteen verliefd op dat kleine mannetje op mijn borst.
Tot dat moment verliep alles perfect. Ook het uur daarna ging goed. We mochten onze familie bellen en zij mochten diezelfde nacht nog komen. Iedereen die belangrijk voor ons was, kon onze zoon bewonderen terwijl ik nog op de verloskamer lag.
Toen iedereen weg was, mocht ik samen met onze zoon uitrusten op een aangrenzende kamer. De verpleegkundigen vertelden dat ik naar huis mocht zodra ik had geplast. Na een tijdje slapen, wilde ik naar het toilet. Ik drukte op de bel en een verpleegster hielp me omhoog. Maar toen…
Ging het licht uit. Ik viel flauw en werd wakker terwijl er een katheter werd ingebracht. Het bleek dat ik door veel bloedverlies was flauwgevallen. Dit bleef doorgaan, en uiteindelijk verloor ik zoveel bloed dat ik een bloedtransfusie nodig had. Mijn man schrok zich kapot toen hij me de volgende ochtend zag. Later vertelde hij dat ik er grijs uitzag.
Het herstel duurde lang. Mijn man moest zorgverlof opnemen, want ik kon niet alleen thuis zijn. Van die eerste maand weet ik nauwelijks iets meer.
Juist dat vind ik zo erg. Onze zoon had mij nodig, maar ik kon hem niet geven wat hij verdiende. Ik was lang moe en vroeg me vaak af hoe ik het allemaal zou redden met mijn lage energie.
Na deze periode had ik heel graag contact gehad met andere moeders en hun baby’s. Samen ervaringen delen en van elkaar leren, dat had me geholpen. Daarom ben ik zo blij en dankbaar dat ik nu via het Vierde Trimester Traject andere moeders mag ondersteunen.
Wil je meer weten over het Vierde Trimester Traject? Kijk dan hier!
